Jego budowę sfinansowali mieszkańcy Górnych Łużyc. Kamień węgielny wbudowano w 1898 roku. Początkowo było to muzeum, po II wojnie światowej w budynku powstał dom kultury.
Wysoki na czterdzieści dwa metry budynek łączy cechy neobaroku i neoklasycyzmu. Nad głównym pomieszczeniem znajduje się kopuła zwieńczona koroną cesarską. Od środka ozdobiona dziewięcioma witrażami. Na zewnątrz zachwycają liczne płaskorzeźby.
