Łańcut

Historia osady w Łańcucie sięga okresu neolitu. Według archeologów pierwsze grody obronne powstały na początku X wieku. Przed miastem powstała osada na wzgórzu dzisiaj nazwanym Łysą Górą.  Początki miasta związane są z Królem Kazimierzem Wielkim. W latach 1340-1349 zajął ziemię przemyską – a włości nadał wojewodzie sandomierskiemu Ottonowi z Pilczy.

Czasy Władysława Jagiełły były okresem rozkwitu. Znaczenie rodziny Pileckich znacznie wzrosło, ponieważ żona Ottona - Jadwiga została matką chrzestną króla, a sam Jagiełło gościł potem w Łańcucie przynajmniej dwa razy: w 1410 roku, przed bitwą pod Grunwaldem oraz w 1417 roku, kiedy przybył po przyszłą żonę córkę Pileckich - Elżbietę.

Miasto zostało niemal zupełnie obrabowane i spalone podczas kolejnych najazdów tatarskich w latach 1608, 1614 i 1624 w czasie najazdu Tatarów. Od 1629 roku właścicielem Łańcuta stał się własnością Lubomirskich, później Czartoryskich, Potockich. Ci ostatni byli właścicielami aż do 1944 roku, czyli przeprowadzenia reformy rolnej.

Centrum miasta jest Zamek- przez wielu określany mylnie mianem pałacu. Wokół wybudowano fosę i fortyfikacje co świadczy o jego charakterze militarnym. Zamek powstał w obecnie znanym kształcie w pierwszej połowie XVII wieku dzięki Lubomirskim. Na przestrzeni wieków był rozbudowywany z czasem Łańcut stał się jedną z najbardziej znaczących rezydencji arystokratycznych w skali całej Europy.