Zespół podpisał kontrakt z Liberty Records, ale wytwórnia nie wykorzystała swojej szansy i zespół zerwał z nią umowę po tym jak Liberty odmówiła wydania ich trzeciej płyty. Debiutancki album "The Allman Brothers Band", który zespół wydał już pod obecną nazwą ukazał się w 1969 roku. Wydawnictwo zostało przyjęte bardzo entuzjastycznie zarówno przez publiczność, jak i przez krytykę - blues-rockowe brzmienie powaliło wszystkich na kolana.
The Allman Brothers Band powrócili w 1970 roku z płytą "Idlewild South", nad której produkcją czuwał Tom Dowd. Album, który tym razem miał nieco łagodniejsze brzmienie, okazał się kolejnym strzałem w dziesiątkę. To sprawiło, że przez następne 30 lat na koncerty przychodziły tłumy, a grupa stała się sławna na całym świecie. Zespół świetnie łączył elementy jazzu i klasyki z typowym dla siebie rockiem.
Trzeci album formacji zatytułowany "At Fillmore East" ukazał się dwa lata później. Potwierdził on status członków grupy jako bohaterów dla milionów nastolatków. Jeszcze w tym samym roku wydawnictwo zyskało status złotej płyty. Pod koniec października Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym. Zespół nagrał resztę kolejnego albumu "Eat a Peach" z Dickeyem Bettsem. Po jego wydaniu do zespołu dołączył basista Lamar Williams. W nowym składzie formacja wydała kolejną płytę długogrającą zatytułowaną "Brothers and Sisters". Krążek ukazał się w 1973 roku i rozpoczął nowy okres w twórczości grupy. Brak producenta Toma Dowda sprawił, że wydawnictwo było dużo lżejsze, a bluesowe brzmienie zmieniło się w country.
W roku 1974 Gregg Allman i Dicey Betts rozpoczęli solowe kariery i wydawali własne płyty. To, a także problemy z różnego rodzaju używkami, doprowadziły do konfliktów w zespole. Słychać to było na albumie "Win, Lose or Draw", któremu wyraźnie brakowało poprzedniego brzmienia grupy. Zespół rozpadł się na dobre w 1976 roku. Wtedy aresztowano Allmana, a Leavell, Johnson i Williams stworzyli formację Sea Level. Betts nagrywał solo. Ostatnia czwórka zgodnie stwierdziła, że już nigdy nie zagra z Allmanem.
W tym czasie wytwórnia Capricorn wydała kompilację "The Road Goes On Forever", a następnie koncertowy "Wipe The Windows, Check The Oil, Dolar Gas", jednak żadne z nich nie sprzedało się nawet w satysfakcjonującym nakładzie.
Grupa ponownie rozpoczęła wspólne nagrywanie w roku 1978. Rok później mogliśmy posłuchać "Enlighted Rouges", którą znów produkował Tom Dowd. Tym razem skład zasilili także Dan Toler i David "Rock" Goldflies, zastępując Leavella i Williamsa. Wiadomo było jednak, że zespół nigdy już nie powróci do poprzedniej formy. Po tym jak Capricorn Records się rozpadła, zespół przejęła Arista. Jednak w 1982 roku nastąpił kolejny rozpad grupy. Cztery lata później The Allman Brothers znów zagrali razem na serii koncertów charytatywnych.
W 1987 roku wytwórnia Epic podpisała z Allmanem i Bettsem osobne solowe kontrakty, czego wynikiem były udane płyty zespołów Gregg Allman Band oraz Dicky Betts Band. Dwa lata później The Allman Brothers powrócili na scenę muzyczną. Nowymi członkami zespołu stali się Warren Haynes, Johnny Neel oraz Allen Woody. Dołączyli oni do muzyków z oryginalnego składu - Allmana, Bettsa, Jaimoe’a oraz Trucksa.
W 1990 roku ukazała się płyta "Seven Turns", która zdobyła znakomite recenzje. Niedługo po tym ze składu odszedł Neel. W latach 90. grupa wydała kilka albumów, m.in. "Shades Of Two Worlds" (1991), czy "Where It All Begins" (1994). Nie obyło się bez licznych zawirowań w składzie, ale zespół nie zaprzestał działalności.
W 2003 roku ukazał się świetnie przyjęty przez fanów i krytyków muzycznych album "Hittin’ The Note". W kolejnych latach wyszły także udane wydawnictwa koncertowe dokumentujące trasę promującą płytę.
The Beatles • Rolling Stones • Cher • Gov't Mule • Alison Krauss • Union Station • Jaga Jazzist