Colosseum

Powstała w 1968 roku. Założona przez perkusistę Jona Hisemana, saksofonistę Dicka Heckstalla-Smitha oraz basistę Tony’ego Reevesa. Niedługo potem do formacji dołączyli także – klawiszowiec Dave Greenslade oraz gitarzysta Jim Roche. Po odejściu tego ostatniego – na jego miejsce przyjęto Jamesa Litherlanda. Po raz pierwszy publicznie pokazali się na koncercie w Newcastle, a następnie zagrali w kultowym programie Johna Peela – Top Gear Radio.

W 1969 roku wydali od razu dwa albumy – „Those Who Are About To Die Salute You” oraz „Valentyne Suite”. Mieli już wtedy podpisany kontrakt z wytwórnią Vertigo Records, mającą również pod swoimi skrzydłami pionierów heavy metalu – Black Sabbath.

Rok później swoją premierę miała ich trzecia płyta – „The Grass Is Greener”. Wydawnictwo trafiło jednak wyłącznie na rynek amerykański. Równocześnie doszło do małej zmiany w składzie – z grupą pożegnał się Litherland, a nowym gitarzystą został Dave „Clem” Clempson. Nie były to jednak ostatnie personalne przetasowania – Reevesa najpierw zastąpił Louis Cennamo, a następnie, po zaledwie miesiącu – Mark Clarke. Dodatkowo, by Clem mógł się skupić wyłącznie na grze na gitarze – postanowiono znaleźć wokalistę, którym został w końcu Chris Farlowe. W ten sposób skrystalizował się wreszcie skład formacji i można było przystapić do pracy w studiu. Kilka miesięcy później ukazał się longplay „Daughter of Time”.

W marcu następnego roku muzycy zarejestrowali na taśmie trzy swoje koncerty – jeden w Brighton i dwa na manchesterskim uniwersytecie. Wydano je potem na podwójnej płycie – „Colosseum Live”.

Niestety, niedługo potem – postanowiono rozwiązać skład, a na jego gruzach utworzono nowe projekty – Tempest (Jon Hiseman, Mark Clarke) oraz Greenslade (Dave Greenslade, Tony Reeves). Clem Clempson dołączył do Humble Pie, Chris Farlowe zasilił szeregi Atomic Rooster, a Dick Heckstall-Smith postawił na karierę solową. Ale to już zupełnie inna historia….

Colosseum istniało niewiele ponad trzy lata. W tym czasie wydało pięć albumów, a także stworzyło swoisty „podrodzaj” rocka progresywnego, łącząc go po raz pierwszy z energetycznym jazzem i silnymi wpływami bluesa. Ich Opus Magnum to oczywiście przepiękne nagranie „Valentine Suite”, w którym wysunięte na pierwszy plan partie klawiszowe – na długi czas stały się punktem odniesienia dla kolejnych artystów i ich kompozycji.

W 1975 roku Hiseman postanowił reaktywować grupę, lecz pod nową nazwą – Colosseum II. Skład wzmocniły wtedy prawdziwe muzyczne legendy – wspaniały gitarzysta Gary Moore (Thin Lizzy, B.B. King, George Harrison, Beach Boys, Ozzy Osbourne, Andrew Lloyd Webber) i niemniej uzdolniony klawiszowiec Don Airey (Deep Purple, Gary Moore, Ozzy Osbourne, Judas Priest, Black Sabbath, Jethro Tull, Andrew Lloyd Webber, Rainbow, Whitesnake). Zespół poszedł jeszcze bardziej w kierunku jazz fussion rocka, a ich dyskografia zamknęła się w zaledwie czterech albumach długogrających. W 1978 roku grupa rozpadła się.

Ponownie zwarto szyki dopiero w 1994 roku. Przy tej okazji wydano kilka kompilacji i odkurzono w cyfrowych wersjach stare krążki.

Dziesięć lat później, po śmierci Dicka Heckstalla–Smitha, do składu na prawach stałego muzyka dołączyła żona Hisemana, saksofonistka Barbara Thompson.