Pavement

W 1992 roku skrystalizował się skład grupy – Malkmus, Kannberg, Ibold, Young i Nastanovich. W tym ustawieniu nagrano debiutancką płytę „Slanted and Enchanted” i EP-kę „Watery, Domestic”. Koniec następnego roku zbiegł się z zakończeniem trasy po Australii, Japonii i Europie. Wtedy też, Young postanowił opuścić skład, co pozostali muzycy przyjęli z ulgą, gdyż jego nieobliczalne zachowanie podczas koncertów (między innymi rzucanie ziemniakami i kapustą w publiczność, a także pijaństwo) nie wzbudzały w nich entuzjazmu. Nowym bębniarzem został wtedy Steve West.

W 1994 roku do sklepów trafił ich kolejny longplay „Crooked Rain, Crooked Rain”, promowany singlem „Cut Your Hair”, chętnie granym przez mainstreamowe stacje radiowe. W innej kompozycji, „Range Life” muzycy poddali krytyce takie gwiazdy, jak Smashing Pumpkins i Stone Temple Pilots. W efekcie, ci pierwsi zagrozili, że nie wystąpią podczas prestiżowego festiwalu Lollapalooza, jeśli organizatorzy zaproszą także Pavement.

W kwietniu następnego roku, swoją premierę miał album „Wowee Zowee”, w warstwie brzmieniowej odnoszący się do punku, a nawet country. Jak przyznał sam wokalista, w trakcie powstawania materiału, palił sporo trawki, co wyostrzało jego zmysły i wpływało niezwykle twórczo na proces kompozycyjny. Choć w zamierzeniu, wydawnictwo miało być ostatnim „klasycznym w historii zespołu”, to jednak okazało się, że wizja muzyków rozmija się z oczekiwaniami wytwórni. W rezultacie, musieli podkręcić tempo i zdania, co do efektu końcowego były w składzie podzielone. Podczas promocyjnej trasy koncertowej – znaleźli czas, by pojawić się na Lollapalooza i przygotować materiał do wydanego później okolicznościowego DVD.

W 1996 roku grupa, (a właściwie tylko Malkmus, Nastanovich i West), wydała kolejną EP-kę „Pacific Trim”, a rok później longplay „Brighten the Corners”, krótszy i zdecydowanie prostszy w odbiorze od poprzednich płyt. Nie przeszkodziło to wydawnictwu przynieść dwóch, najbardziej znanych singli formacji – „Stereo” i „Shady Lane”.

Trzy lata później muzycy rozpoczęli pracę nad swoim, jak się potem okazało, ostatnim albumem studyjnym „Terror Twilight”. Tytuł płyty był pomysłem Nastanovicha, który przyznał, że moment, gdy jest na tyle jasno, że jeszcze świeci słońce, ale już na tyle ciemno, że samochody muszą włączyć światła – powoduje prawdziwy horror podwójnego oświetlenia, przez co dochodzi do największej liczby wypadków drogowych. Od strony produkcyjnej nad wszystkim miał czuwać Nigel Godrich, mający na swoim koncie współpracę między innymi z Radiohead, R.E.M. i Beckiem, to jednak nie udało się zapanować nad kiepską atmosferą wśród członków grupy. Od samego początku dochodziło bowiem do silnych tarć na linii Kannberg – reszta zespołu, nie do końca paląca się do pracy. Gitarzysta chodził sfrustrowany, gdyż Malkmus nie chciał umieścić żadnego utworu jego autorstwa na płycie, dodatkowo, gdy wreszcie doszło do sesji nagraniowych – trwały one niesłychanie krótko i uniemożliwiały wprowadzenie jakichkolwiek poprawek. Drugim punktem spornym był wybór studia – muzycy chcieli nagrywać tam, gdzie Sonic Youth, jednak producent uznał, że nie ma tam odpowiedniej przestrzeni i zdołał przekonać muzyków do „bardziej odpowiedniego studia”, pamiętającego sesje takich formacji, jak Beastie Boys i R.E.M.. Za całość materiału odpowiedzialny był wyłącznie Malkmus, który zresztą postanowił nagrać wszystko sam, a ewentualną pomoc pozostałych muzyków sprowadził do niezbędnego minimum.

Po wydaniu krążka, Pavement ruszył na półroczne tournee, podczas którego konflikt między muzykami przybrał już takie rozmiary, że tylko kwestią czasu miała być deklaracja o zawieszeniu, jeśli nie w ogóle, rozwiązaniu formacji. Punktem kulminacyjnym był występ podczas festiwalu Coachella, gdy Malkmus odmówił śpiewania lub jak sądzą niektórzy – nie mógł wydobyć z siebie głosu z powodu choroby. W rezultacie pozostali musieli wykonywać utwory w formie li tylko instrumentalnej. W trakcie narady po koncercie, wokalista nadzwyczajniej w świecie powiedział, że „nie chce już tego dłużej robić” (w domyśle – występować w zespole). Finałowy koncert formacji odbył się pod koniec listopada 1999 roku w londyńskiej Brixton Academy. Na after-party miała rozejść się potem informacja, że grupa przestaje istnieć, jednak sami muzycy chyba nie do końca ją usłyszeli, skoro w lecie następnego roku Malkmus wykonał telefon do Kannberga z prośbą o ustosunkowanie się na oficjalnej stronie zespołu w kwestii, czy są jeszcze grupą, czy już nie. Kannberg z kolei zażądał od wokalisty, by ten powiadomił pozostałych muzyków o rozpadzie formacji. Malkmus odmówił i telefonowanie do reszty składu zostawił na barkach gitarzysty. West przyznał się później, że o rozwiązaniu Pavementu dowiedział się z …. Internetu, Nastanovich skwitował to lakonicznym „mogłem się tego domyślić – za dużo było między nami złych emocji”.

W 2002 roku ukazało się podwójne DVD, dokumentujące wszystkie teledyski grupy, materiały zza kulis, komentarze fanów, a także fragmenty koncertów grupy. Dwa lata później do księgarń trafiła biografia zespołu „Perfect Sound Forever: The Story of Pavement”.

W 2006 roku pojawiła się w mediach informacja, iż możliwa jest reaktywacja grupy, czego świetnym pretekstem byłoby 20-lecie Pavementu, przypadające w 2009 roku. W połowie września 2009 roku media zelektryzowała wiadomość o planowanych kilku koncertach charytatywnych, jakie chciałby dać zespół w najbliższej przyszłości. Bilety na jeden z niecodziennych koncertów, w Central Parku, rozeszły się zaledwie w dwie minuty.

W marcu 2010 roku ukazała się składanka formacji, „Quarantine the Past: The Best of Pavement”.