Sly & The Family Stone

Grupa powstała dzięki działalności Sly’a Stone’a, młodego i utalentowanego muzyka z Texasu. Sylwester Stone urodził się 15 marca 1944 roku. Szybko ujawnił swe talenty muzyczne. Już wieku 4 lat śpiewał w chórze gospel. Nim osiągnął pełnoletniość mógł się pochwalić lokalnym hitem zatytułowanym „Long Time Away”. Wkrótce przeniósł się do San Francisco, gdzie studiował na wydziale muzycznym Vallejo Junior College, jednocześnie prowadząc audycje w regionalnej rozgłośni.

W 1966 roku Sly założył zespół o nazwie The Stoners, protoplaste późniejszej grupy, z którą święcił największe sukcesy. Historia grupy The Stoners jest bardzo krótka, ale Sly nawiązał współpracę z Cynthią Robinson. Wspólnie, na początku 1967 roku, stworzyli Sly & The Family Stone. Oprócz tego duetu w skład grupy weszli Fred Stewart (gitara, wokal), Larry Graham, Jr. (bass, wokal), Greg Errico (instrumenty perkusyjne), Jerry Martini (saksofon), oraz Rosie Stone (klawisze).

Pierwszy singiel zatytułowany “I Ain’t Got Nobody” miał oddawać charakter grupy, która działała ponad wszelkimi podziałami rasowymi. Zespół Sly & The Family Stone często podawany był jako przykład społecznych zmian w Stanach Zjednoczonych przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. W skład formacji wchodzili bowiem muzycy zarówno czarni jak i biali.

Singiel szybko stał się lokalnym hitem i zwrócił uwagę wielkich wytwórni. W 1967 roku światło dzienne ujrzał debiutancki album grupy „A Whole New Thing”. Wydawnictwo zapoczątkowało okres intensywnej działalności formacji, w którym zespół w przeciągu dwóch lat wydał aż 4 albumy. „A Whole New Thing” został przyjęty umiarkowanie, lecz trzy następne krążki zatytułowane „Dance To The Music”, „ Life” oraz przede wszystkim „Stand” odniosły wielki sukces i przyniosły formacji ogromną popularność. To właśnie z tych albumów pochodzą największe przeboje Sly & The Family Stone takie jak „Dane To The Music”, „Sing a Simple Song”, „Everyday Peoeple”, "Don't Call Me Nigger, Whitey", "Sex Machine", "Somebody's Watching You" czy "I Want to Take You Higher". Album „Stand” gościł na listach przebojów przez ponad 100 tygodni.

Swoją pozycję na rynku muzyczny zespół potwierdził singlami “Hot Fun in the Summertime", "Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)" oraz "Everybody Is a Star", które dotarły na szczyty list przebojów. Wszystkie znalazły się na kompilacji “Greatest Hits” z roku 1970.

W tym czasie koncerty zespołu cieszyły się niesłabnącą popularnością. Ich występ na festiwalu Woodstock został uznany za jeden z najlepszych, jednakże problemy narkotykowe Sly'a Stone’a, znamionowały powolny schyłek, dobrze rozwijającej się kariery grupy.

Punktem zwrotnym historii zespołu był 1971 rok. Wydana w tym czasie płyta „There's a Riot Goin' On” stanowiła odbicie personalnych problemów lidera grupy. Album, utrzymany w zdecydowanie mroczniejszym klimacie, był wyrazem rozczarowania działalnością ruchu na rzecz praw obywatelskich, w który Sly mocno się angażował. Materiał silnie kontrastował z dotychczasową twórczością formacji. Z tego albumu pochodzi utwór „Family Affair” który stał się ostatnim wielkim hitem grupy.

Kolejne płyty nie przynosiły już wielkich przebojów, a o zespole było głośno głównie ze względu na wybryki Sly, który niejednokrotnie popadał w konflikt z prawem. Z zespołu w 1972 roku odeszli Larry Graham i Greg Errico, zastąpieni przez Rustiego Allena i Andy Newmarka.

Zarówno album „Fresh” jak i kolejne „Small Talk” oraz „High On You” stały się umiarkowanymi hitami. Kolejny krążek, zatytułowany „Ten Years Too Soon”, był wyrazem zmieniających się trendów muzycznych. Album był kompilacją wcześniej nagranych utworów, w których oryginalne funkowe rytmy zastąpiły bity charakterystyczne dla muzyki disco.

W 1979 roku Stone’owi udało się jeszcze raz zebrać większość składu i wspólnie nagrać ostatni album zatytułowany „Back on the Right Track”. Album okazał się jednak komercyjną klapą. Od tego momentu Sylwester Stone skupił się na współpracy z innymi artystami. Zagrał kilka koncertów w ramach P-Funk All-Stars Georga Clintona. Występował w duecie z Bobym Womackiem oraz Marthą Davis. Udzielał się także wokalnie w utworze Jassiego Johnsona „Crazy”.

W 1992 roku zespół Sly & The Family Stone został przyjęty do Rock & Roll Hall of Fame. Sly Stone wystąpił na rozdaniu nagród Grammy w roku 2006. Artysta nie chętnie pokazuję się publicznie. Jednakże, w nielicznych wywiadach głosi swój powrót na scenę.

Do dziś zespół stanowi olbrzymią inspirację dla współczesnych twórców. Do czerpania wzorców z twórczości grupy przyznają się tacy wykonawcy jak Public Enemy.