Linda Ronstadt

Zadebiutowała w folkowym zespole The Stone Poneys, z którym nagrała w sumie trzy studyjne krążki. Zespół nie zdobył większej popularności, a ich jedyny przebój „Diffrent Drum” zdołał dotrzeć do trzynastej pozycji na amerykańskiej liście bestsellerów.

Po odejściu z grupy rozpoczęła solową karierę, wydając w 1969 roku debiutancki krążek „Hand Sown...Home Grown”. Mimo, iż album nie odniósł większego sukcesu, został uznany przez krytyków za jeden z pierwszych krążków wywodzących się z nurtu tak zwanego alternatywnego country. Drugi solowy album wokalistki - „Silk Purse” ukazał się w 1970 roku i zdołał dotrzeć do 103. miejsca na liście Billboard. Pochodzący z niego utwór „Long, Long Time”, mimo że nie stał się przebojem, został nominowany do nagrody Grammy.

Dwa lata później artystka wydała trzeci album - „Linda Ronstadt”, utrzymany, podobnie jak poprzednie płyty, w stylistyce country. W 1973 roku Linda Ronstadt opublikowała krążek „Don't Cry Now”, na którym po raz pierwszy miała okazję współpracować ze znanym brytyjskim producentem Peterem Asherem. Album okazał się hitem i sprzedał się w ponad 500 tysiącach kopii, stając się pierwszą złotą płytą w karierze artystki.

Prawdziwy przełom w karierze piosenkarki nastąpił jednak w 1974 roku, za sprawą albumu „Heart Like A Wheel”, łączącego rockową stylistykę z elementami country i popu. Krążek zdobył najwyższe uznanie wśród krytyków muzycznych, a także w samych tylko Stanach Zjednoczonych okrył się podwójną platyną. Magazyn Rolling Stone umieścił „Heart Like a Wheel” na swojej prestiżowej liście 500 najlepszych płyt wszech czasów. Krążek promowały dwa przebojowe single „You're No Good” oraz „When Will I Be Loved”. Na płycie znajdowała się także ballada „I Can't Help It (If I'm Still in Love with You)”, za którą Ronstadt otrzymała pierwszą w swojej karierze nagrodę Grammy.

Rok później Linda Ronstadt wydała platynowy album „Prisoner in Disguise”, który zawierał takie przeboje jak „Heatwave”, czy „Tracks of My Tears”. W 1976 roku na rynku pojawił się album „Hasten Down The Wind”, który również okrył się platyną i ponownie przyniósł artystce nagrodę Grammy. W tym samym roku piosenkarka opublikowała pierwszą w swojej karierze kompilację największych przebojów - „Greatest Hits”. Album, mimo iż nie zawierał premierowego materiału, zdołał w Stanach Zjednoczonych sprzedać się w ponad siedmiu milionach egzemplarzy.

W 1977 roku do sklepów trafiła płyta „Simple Dreams”, która dotarła na szczyt amerykańskich i australijskich zestawień. Krążek uzyskał w USA status trzykrotnej platyny, chociaż jego rzeczywista sprzedaż przekroczyła liczbę pięciu milionów egzemplarzy. Album zawierał między innymi dwa przeboje - „It's So Easy” oraz „Blue Bayou”, które w tym samym czasie okupowały pozycję w TOP5 amerykańskiej listy bestsellerów. W 1978 roku Ronstadt ustanowiła rekord, stając się pierwszym w historii amerykańskiej fonografii artystą, którego płyta zanim trafiła do sprzedaży zyskała status podwójnej platyny na podstawie zamówień składanych przez wyspecjalizowane sieci sklepów muzycznych. Sprzedaż krążka przekroczyła ostatecznie cztery miliony egzemplarzy, a single - „Just One Look” i „Oh Baby Baby” dotarły do wysokich pozycji na listach przebojów. W tamtym okresie Ronstadt była również najlepiej zarabiającą piosenkarką oraz jedną z pierwszych kobiet, które występowały na stadionach przed kilkudziesięciotysięczną rzeszą fanów. Linda Ronstadt zakończyła dekadę lat 70. jako najpopularniejsza i najlepiej sprzedająca się piosenkarka.

W 1980 roku artystka postanowiła urozmaicić swój repertuar, wzbogacając go o wpływy new wave i punk rocka. Efektem muzycznych eksperymentów była płyta „Mad Love”, która wylansowała takie przeboje jak „How Do I Make You” oraz „It Hurts So Bad”. Krążek zyskał status platyny i przyniósł artystce kolejną nominację do nagrody Grammy. W 1981 roku Ronstadt wydała drugą kompilację „Greatest Hits Vol.2”. Mimo, iż album nie zdołał powtórzyć komercyjnego sukcesu swojego poprzednika i tak ostatecznie został wyróżniony platynowym certyfikatem. W tym czasie Ronstadt rozpoczęła występy na Broadwayu w przedstawieniu „Piraci z Penzance”. Za swoją rolę Ronstadt otrzymała nominację do prestiżowej nagrody Tommy. Kiedy sztukę przeniesiono na ekran, Ronstadt otrzymała nominację do Złotego Globu. Do muzyki powróciła w 1982 roku, wydając krążek Get Closer". Album przyniósł jej dwie nominacje do nagrody Grammy, był to jednak pierwszy od wielu lat krążek artystki, który nie zdołał okryć się platyną.

W 1983 roku Ronstadt podjęła współpracę z legendarnym kompozytorem i aranżerem Nelsonem Riddle. Owocem ich współpracy były trzy albumy („What's New”, „Lush Life” oraz „For Sentimental Reasons”), zawierające covery popowych standardów z lat 40. i 50. Każde wydawnictwo było nominowane do nagrody Grammy. Współpraca z Riddlem okazała się także sukcesem komercyjnym. Pierwszy z serii - album „What's New” zyskał w USA status trzykrotnej platyny, a pozostałe dwa krążki pokryły się platyną. W 1987 roku Ronstadt wzięła udział w projekcie Trio, obok Dolly Parton i Emmylou Harris. Trzy piosenkarki nagrały platynową płytę „Trio”, za którą uhonorowane zostały nagrodą Grammy.

W tym samym roku Linda wydała także płytę „Canciones de mi Padre” zawierającą tradycyjną meksykańską muzykę mariachi. Album okrył się podwójną platyną, pozostając przez długi czas najlepiej sprzedającym się krążkiem nagranym w języku hiszpańskim. Album przyniósł artystce także nagrodę Grammy w kategorii najlepsza płyta z tradycyjną muzyką meksykańską. W 1989 roku Ronstadt wydała płytę „Cry Like A Rainstorm, Howl Like The Wind”, będącą powrotem do jej rockowych i popowych korzeni. Album pokrył się potrójną platyną i zdobył dwie nagrody Grammy. Krążek promował singel „Don't Know Much” zaśpiewany w duecie z Aaronem Neville.

W 1991 roku Ronstadt wydała drugą hiszpańskojęzyczną płytę „Mas Canciones”. Album przyniósł jej kolejną statuetkę Grammy. Rok później piosenkarka wydała ostatni hiszpańskojęzyczny krążek „Frenesi”, który podobnie jak poprzednie, zdobył nagrodę Grammy. W 1993 roku Linda Ronstadt wydała album „Winter Light”, zawierający tytułową piosenkę będącą jednym z motywów przewodnich filmu Agnieszki Holland „Tajemniczy ogród”. Album rozszedł się w USA w ponad 200 tysiącach kopii.

W 1995 roku artystka powróciła z albumem „Feels like Home”. Krążek nie odniósł sukcesu komercyjnego, a większość utworów z niego pochodzących znalazła miejsce na wydanym kilka lat później albumie „Trio 2” nagranym ponownie z Dolly Parton i Emmylou Harris. Rok później Ronstadt opublikowała album dla dzieci – „Dedicated To The One I Love”, który uhonorowany został nagrodą Grammy.

W 1998 Ronstadt wydała studyjny krążek „We Ran” oraz czteropłytowe wydawnictwo specjalne „The Box Set”, podsumowujące jej dotychczasową karierę. W 2004 roku wokalistka nagrała album jazzowy „Hummin' To Myself”, a w 2006 roku razem z Anne Savoy wydała nominowaną do nagrody Grammy płytę „Adieu False Heart” inspirowaną nowoorleańską muzyką folkową.