Grave Digger

Drugi album „Witch Hunter” trafił do sklepów dwa lata później, a po jego nagraniu formację opuścił Eckardt, zastąpiony przez C.F. Branka. Zanim Grave Digger wszedł do studia, by nagrać album „War Games” (1986), grupa odbyła trasy koncertowe u boku Helloween oraz Celtic Frost. Wkrótce potem z zespołem pożegnał się Peter Masson, a jego miejsce zajął Uwe Lulis. W 1987 roku zespół zmienił nazwę na Digger i zarejestrował swój kolejny album „Stronger Than Ever”, znacząco różniący się od wcześniejszych dokonań Niemców. Zawierał kompozycje utrzymane w konwencji ‘mainstreamowego rocka’, w stylu Bon Jovi czy Van Halen. Zarówno krytycy jak i słuchacze nie zaakceptowali nowego oblicza zespołu, w związku z czym z końcem roku 1987 Chris Boltendahl ogłosił rozwiązanie grupy.

Po upływie czterech lat, w 1991 roku zespół reaktywował się w nieco zmienionym składzie. Z byłymi członkami Rage i Running Wild (Tomi Göttlich i Jörg Michael), Grave Digger zarejestrował album „The Reaper”, będący powrotem do dawnego brzmienia grupy. Jeszcze w tym samym roku ukazała się składanka „The Best of the Eighties”. Po trzech latach, w roku 1994 na rynek trafiła płyta „Symphony of Death”, nagrana z nowym perkusistą - Frankiem Ulrichem, po czym zespół na trasę w Niemczech jako support Manowar. Rok później wydany został kolejny album „Heart of Darkness” (1995) będący pod wyraźnym wpływem wczesnych dokonań grupy Annihilator. W 1996 roku ponownie zmienił się perkusista, tym razem został nim Stefan Arnold.

Jeszcze w roku 1996 ukazał się koncepcyjny album „Tunes of War”, opowiadający wczesną historię Szkocji i będący pierwszą częścią trylogii pod nazwą „The Middle Ages Trilogy”. Nagrana z nowym basistą Jensem Beckerem druga część „Knights of the Cross” ukazała się w roku 1997 i opowiadała o powstaniu i upadku Zakonu Templariuszy. Ostatnia odsłona trafiła w ręce fanów w 1999 roku i nosiła tytuł „Excalibur”. Album opowiadał historię Króla Artura i Rycerzy Okrągłego Stołu. Zaraz po zakończeniu trylogii grupa odbyła trasę koncertową, podczas której do Grave Digger dołączył klawiszowiec Hans Peter Katzenburg.

Z okazji dwudziestolecia istnienia zespołu, w 2000 roku odbył się jubileuszowy koncert w Bochum. Tuż przed koncertem zespół opuścił Uwe Lulis, a na jego miejsce przyjęty został były gitarzysta Rage, Manni Schmidt. Z nowym gitarzystą i dla nowej wytwórni (Nuclear Blast), w 2001 roku zespół nagrał album „The Grave Digger”, inspirowany twórczością Edgara Allana Poe. Rok później podczas festiwalu Wacken Open Air został zarejestrowany pierwszy w historii grupy materiał koncertowy, zatytułowany „Tunes of Wacken”.

Kolejny album koncepcyjny „Rheingold” związany z operą „Pierścień Nibelunga” Richarda Wagnera został nagrany w roku 2003. Po trasie promującej album, grupa nagrała album „The Last Supper” (2005), uznany przez część krytyków za najlepszy od czasów „Tunes of War” czy „Heavy Metal Breakdown”. Niedługo potem Grave Digger zagrał serię koncertów wraz z zespołami Stormhammer i Astral Doors. Pod koniec roku 2005 ukazał się drugi album koncertowy, zawierający nagrania z trasy Last Supper Tour (São Paulo). Tytuł „25 to Live” upamiętnia dwudziestopięciolecie istnienia grupy.

Kolejny album „Liberty or Death” ukazał się w styczniu 2007 r. Tuż po premierze, zespół ruszył w trasę z grupą Therion, wystąpił również podczas festiwalu Wacken Open Air. Pod koniec roku do grupy dołączył były gitarzysta Running Wild – Thilo Hermann. Ostatnia jak dotąd produkcja zespołu, zatytułowana „Ballads of a Hangman” ukazała się w styczniu 2009 roku.