Peter Pan

Ten solowy projekt narodził się w głowie Szadkowskiego, jednego z filarów nie istniejącego już Collage’u oraz świetnie radzącej sobie na rynku formacji Satellite. Pragnąc odciąć się od klasycznej prog rockowej stylistyki stworzył formację grającą bardziej zwarty rockowy materiał. Nieprzypadkowo wybrał też nazwę – symbol. Postać Piotrusia Pana utożsamia bunt przeciwko dorastaniu, zmieniającej się rzeczywistości i upływowi czasu.

Na przełomie 2006 i 2007 roku miało ukazać się debiutanckie wydawnictwo grupy, jednak premierę musiano opóźnić z powodu kradzieży części materiału oraz komputera z miksami do płyty ze studia nagrań. Ostatecznie longplay „Days” ujrzał światło dziennie na początku lipca 2007 roku.

Sam Szadkowski podsumował wydawnictwo niezwykle skromnie – „to najlepszy album, jaki kiedykolwiek nagrałem!” W warstwie tekstowej perkusista poruszył egzystencjalne kwestie wypalenia, niemocy i bezsilności, jakie spotykają człowieka w codziennym życiu. To pewna niespodzianka dla fanów dotychczasowej twórczości Szadkowskiego. Prawdziwe zdziwienie wywołuje jednak muzyka - zwarta, surowsza, od tego, co prezentował w Collage’u i Satellite, po prostu „programowo” rockowa. Natomiast prawdziwą ozdobą są tu piękne solówki gitarowe w wykonaniu Chwieralskiego. Całość dopełnia produkcja, podkreślająca surowość całości oraz wokal tajemniczego Petera, który nie chce ujawnić swoich personaliów. Jeszcze w jednym aspekcie bębniarz odszedł od formuły rocka progresywnego – mianowicie w długości trwania poszczególnych kompozycji – zrezygnowano z długich suit na korzyść krótkich 3 - 4 minutowych utworów. Okładka płyty została zaprojektowana przez szwedzkiego grafika Jana Ternalda, mającego na swoim koncie współpracę z między innymi Kaipą.