The Chieftains

Zespół powstał w 1962 roku w Dublinie. Jego nazwa została zainspirowana książką irlandzkiego pisarza Johna Montague „Death of a Chieftain”. Chieftain to angielski odpowiednik irlandzkiego taoiseach, oznaczającego wodza, przywódcę grupy. W skład grupy wchodzili początkowo amatorscy muzycy folkowi z zielonej wyspy. Pomysłodawcą zespołu był Paddy Moloney, grający wcześniej w zespole Ceoltoiri Cualann. Zatrudnił do współpracy Seana Pottsa (świstawki), Martina Faya (skrzypce), Davida Fallona (bęben irlandzki), Micka Tubridy (flet, concertina – połączenie harmonii i akordeonu) i Ó Riadę. Od początku odnosili sukcesy – najpierw w Irlandii a później w Anglii. Choć ich płyty sprzedawały się świetnie, a na koncerty przychodziło bardzo wielu fanów, zespół chciał pozostać formacją która czasami zbiera się aby pograć wspólnie muzykę – nie chcieli robić światowej kariery. Tak tez było do wczesnych lat 70., kiedy ich płyty można było kupić tylko w rodzinnym kraju.

Po nagraniu pierwszej płyty nastąpiły małe przetasowania w składzie. Odeszli O Riada i Falkon. Na ich miejsce przyszli Peadar Mercier (bęben inrandzki) i Sean Keane (skrzypce). Przed nagraniem płyty „Chieftains 4” zespół wzbogacił się o kolejnych dwóch członków. Byli to wykształceni klasycznie muzycy: Ronnie McShane (perkusja) and Derek Bell (harfa, obój, kocioł).

Dopiero w 1976 roku wytwórnia Island Records nabyła prawa do wydania nagrań zespołu w Anglii i USA. Wtedy też rozpoczęła się prawdziwa międzynarodowa kariera grupy.

W latach 70. grupa zaczęła robić karierę za oceanem. Zyskała wielu młodych słuchaczy, zafascynowanych folkiem irlandzkim. Członkowie zespołu postanowili poświęcić się wyłącznie muzyce i stać się w pełni profesjonalnym zespołem.

W 1975 roku zespół napisał muzykę do filmu Stanleya Kubricka „Barry Lyndon”. Choć film nie odniósł sukcesu, grupie udało się zyskać rozgłos, głównie za sprawą utworu „Woman of Ireland”, który zaczął być bardzo często grany w stacjach prezentujących muzykę progresywną, docierając na niektórych listach do pierwszej czterdziestki notowań. Stali się bardzo popularni za oceanem występując w wielu programach telewizyjnych.

W tym samym czasie wytwórnia Island Records nabyła prawa do wypuszczenia wszystkich albumów grupy w Anglii i USA. Było ich w sumie pięć. Od tego czasu zespół zaczął regularnie, co roku wydawać nową płytę. Były to: — „Bonaparte's Retreat” (1976), „Chieftains Live” (1977), oraz „Chieftains 7, 8, i 9” wydane odpowiednio w 1978, 1979 i 1980 roku. W czasach, kiedy na rynek wchodziły płyty kompaktowe, starsze nagrania zespołu można było nabyć na takim nośniku za sprawą wytwórni Shanachie Records. Nowe wydawnictwa wydawała wytwórnia BMG – zarówno na CD jak i kasetach wideo. Zespół wydał między innymi koncert świąteczny. Później zespół współpracował z wieloma artystami – od muzyków country, poprzez rockowe gwiazdy do orkiestr symfonicznych. Jednym z nich był Van Morrison, który gościnnie pojawił się na płycie „Irish Heartbeat” z 1988 roku.

Od końca lat 70. zespół nagrywa bardzo efektowne płyty utrzymane w typowym chieftainowskim klimacie. Co pewien czas w zespole pojawiają się nowi muzycy – często gościnnie. Grupa czerpie także inspiracje z muzyki innych krajów niż rodzima Irlandia – można odnaleźć w ich utworach choćby hiszpańskie wzorce. W 1979 roku ustabilizował się skład grupy. Aż do 2002 roku tworzyli ją: Paddy Moloney (dudy, świstawki, akordeon, bęben irlandzki), Matt Molloy (flet, świstawki), Kevin Conneff (bęben irlandzki, wokal) i Seán Keane (skrzypce, świstawki).

W maju 1986 roku Chieftains wystąpili na festiwalu Self Aid – charytatywnym przedsięwzięciu mającym na celu uświadomić ludziom wielki problem bezrobocia ogarniającego wówczas Irlandię. W 1994 roku pojawili się w produkcji Rogera Daltreya „A Celebration: The Music of Pete Thowsend and The Who”, która ukazała się zarówno na wideo jak i płycie audio.

W 2002 roku otrzymali nagrodę Lifetime Achievement Award od brytyjskiego radia za życiowe osiągnięcia.

Zespół z powodzeniem występuje do dziś, nawet pomimo śmierci jednego z głównych członków grupy. W 2003 roku zmarł w Phoenix, podczas tournee po USA, grający na harfie Derek Bell. W 2005 roku ukazała się płyta – hołd złożona muzykowi z zapisem koncertu z Dublina.