Justyna Bacz

Studiowała na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Lingwistyki Stosowanej w sekcji języka francuskiego i rosyjskiego, dzięki czemu śpiewanie w tych językach nie sprawia jej żadnego problemu. Artystka wciąż uczy się śpiewu – ukończyła warsztaty piosenkarskie w krakowskim „Pałacu pod Baranami”, była uczestniczką warsztatów wokalnych studia piosenki przy klubach „Hybrydy” i „Remont” w Warszawie, a obecnie doskonali swój warsztat po czujnym okiem profesor Ewy Kossak.

Jej muzyczna przygoda zaczęła się od wygranego w duecie z Kubą Michalskim Festiwalu Pieśni Leonarda Cohena w Krakowie w 1984 r.

W 1989 roku wzięła udział w poznańskim przeglądzie piosenek Georges’a Brassensa, gdzie udało jej się otrzymać wyróżnienie. Rok później odniosła swój pierwszy wielki sukces – zwyciężyła w kategorii amatorów na Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Francuskiej w Lublinie. W 1991 roku już w kategorii profesjonalistów zajęła zaszczytne drugie miejsce. W tym samym roku wyjechała do Châteauroux we Francji na Festiwal Piosenki Francuskiej, gdzie wykonanie piosenek skomponowanych do wiersza Paula Eluarda oraz jej własnego tekstu zapewniło artystce drugą nagrodę.

Rok później Justyna wzięła udział w cyklu koncertów francuskiej piosenkarki Marie-Josée Vilar, które odbyły się w Théâtre Clavel w Paryżu. Swoimi występami tak podbiła francuską publiczność, że od 1994 roku regularnie wyjeżdża do tego kraju na koncerty na zaproszenie tamtejszego stowarzyszenia „France-Pologne”, a w marcu 1997 roku zagrała koncert w Instytucie Polskim w Paryżu. Koncertuje jednakże nie tylko we Francji – często możemy ją usłyszeć śpiewającą w wielu salach koncertowych, teatrach i Domach Kultury w całej Polsce.

W latach 1997–2001 współpracowała z Teatrem GO w Warszawie. Występowała w wielu programach kabaretowych i muzycznych, a także spektaklach.

W 2006 roku ukazała się jej pierwsza solowa płyta zatytułowana „Tête-à-tête”.

Dwa lata później, w grudniu 2008 roku ukazał się jej album poświęcony wybitnemu twórcy piosenki francuskiej Georges'owi Brassensowi, zatytułowany „Brassens mon amour”.