Hole

Mimo, iż zarówno Love, jak i Erlandson byli gitarzystami w zespole – formacja miała krótki epizod z trzema gitarami w składzie za sprawą Errola Stewarta. To jednak pierwszy album nagrał kwartet – Love, Erlandson, Jill Emery (bas) oraz Caroline Rue (perkusja), która w 1992 roku została wyrzucona z formacji. Niedługo potem odszedł również Emery, a na jego miejsce przyszli – Leslie Hardy oraz Patty Schemel. Pierwsza z nich zrezygnowała po nagraniu jednego singla, a na jej miejsce w 1993 roku przyjęto Kristen Pfaff. Po jej śmierci w 1994 roku na skutek przedawkowania narkotyków – jej miejsce zajęła Melisa Auf der Maur. Gdy w 10998 roku z grania w zespole zrezygnowała Schemel – ster za bębnami przejęła Samantha Maloney.

Swój pierwszy longplay „Pretty on the Inside” nagrali w 1991 roku dla Caroline Records. Zebrali za niego bardzo dobre recenzje od undergroundowych krytyków. Krążek często opisywany jest jako surowy, noise rock, z wyraźnymi wpływami punka. Eksperymentując ze strojeniem – partie gitarowe są pozornie chaotyczne i zniekształcone. Większość motywów, zarówno w warstwie muzycznej, jak i tekstowej, wydają się być inspirowanymi tytułem krążka – na zewnątrz jest cierpko, brutalnie, zgryźliwie, wewnątrz natomiast jest zaskakująco melodyjnie. Zespół ruszył w trasę promocyjną po Ameryce Północnej oraz Europie.

Jednym z przejawów sukcesu komercyjnego krążka było zainteresowanie samą wokalistką oraz jej mężem, Kurtem Cobainem, frontmanem grupy Nirvana. Hole podpisał w tym czasie kontrakt z Geffen Records na osiem longplayów.

W 1993 roku formacja otwarła własne studio nagraniowe, w którym nagrano krążek „Live Through This”, z takimi przebojami, jak - „Doll Parts”, „Violet” oraz „Miss World”. Longplay pokrył się multi platyną i został ogłoszony „Albumem Roku”. Wyrzucono natomiast z tracklisty „Rock Star” i zastąpiono go utworem „Olympia”. Longplay nagrano 12 kwietnia 1994 roku, dokładnie tydzień po śmierci Cobaina. Wydawnictwo jest przykładem fascynacji zespołu power popem, z wciąż jednak silnym akcentem położonym na raw punk rock edge. Teksty oraz partie gitarowe są mniej abstrakcyjnie, ale przez to prostsze w odbiorze.

Dwa miesiące po ukazaniu się krążka, 16 czerwca, zmarła z również z powodu przedawkowania - Kristen Pfaff. Dopiero 1 października Hole zdecydował się po raz pierwszy od śmierci basistki na publiczny występ, który w całości był jej dedykowany. To było swoiste „odblokowanie” zespołu, który na przełomie 1994 i 1995 roku ruszył w intensywne tournee. Wynikiem tego było wydanie na Walentynki koncertu „MTV Unplugged” (1995).

W 1997 roku na rynku ukazał się album „My Body the Hand Grenade” złożony z wczesnych singli, utworów ze stron B oraz aktualnych utworów. Promował go utwór „My Body, the Hand Grenade” , w którym Courtney przebrana za lalkę została zamknięta pod szkłem jak eksponat w muzeum.

Rok później ukazał się trzeci i ostatni longplay formacji – „Celebrity Skin”. Był to wielki ukłon w stosunku do power popu. Struktura jest tu na wskroś rzeczywista, ma się wrażenie budowania czegoś z niczego – w efekcie pojawia się trwały i ponadczasowy pomnik. Gitara Erlandsona brzmi oryginalnie i świetnie współgra z tekstami Love. Słuchacz uzyskuje wrażenie ponadczasowej wielowarstwowości. Hole w tym przypadku zręcznie połączyło punk i pop, zmieniając swoją stylistykę z brzmienia indie i undergroundu. Przez wielu krytyków muzycznych – zespół miał znaczący wkład w tak zwany kanon muzyki rockowej.

Kontrowersje wokół tego albumu i wokalistki wzbudzały podejrzenia, że autorem materiału jest nie kto inny, jak tylko Kurt Cobain, ale nigdy nie znaleziono żadnych dowodów na potwierdzenie tej tezy. Jedynie utwór „Old Age” pochodził z sesji nagraniowej do „Nevermind”, ale został podarowany Hole, a Love napisała powtórnie do niego słowa. Potwierdził to w 1997 roku w wywiadzie Krist Novoselic. W utworze „20 Years in the Dakota” piosenkarka nawiązała do Yoko Ono, żony Johna Lennona, z którą czuła solidarność z powodu oskarżeń obu pań jako tych, które przyczyniły się do tragedii swoich mężów. Jakiekolwiek spekulacje wokół autorstwa krążka zdecydowanie uciął gitarzysta Erlandson twierdząc, że longplay jest wynikiem tylko ich twórczej pracy.

Trzeci album przyniósł kompletnie nowe brzmienia. Więcej było tu inspiracji popem, co przełożyło się na komercyjny sukces oraz świetnie przyjęte single („Malibu” otrzymał nominację do Grammy w kategorii Best Rock Vocal oraz do nagrody MTV jako „Best Cinematography”). Choć oficjalnie nagrywano w składzie z Melissą, nową perkusistką – w jednym z wywiadów Love przyznała, że Schemel została zastąpioną w studiu muzykiem sesyjnym.

W 2002 roku Love i Erlandson opuścili oficjalnie zespół. Po rozpadzie – każdy zajął się solowymi projektami. Auf der Maur przyłączyła się do Smashing Pumpkins, a później nagrała solowy album, który zatytułowała własnym nazwiskiem. Erlandson kontynuuję karierę muzyczną jako producent oraz muzyk sesyjny. Maloney współpracowała z Mötley Crüe, Scarling, Eagles of Death Metal i ekscentrycznymi Peaches. Love w 2004 roku wydała debiutancki solowy krążek „America's Sweetheart”.

W 2009 roku pojawiła się informacja o reaktywacji zespołu. W składzie, oprócz Love znaleźli się także - gitarzysta Micko Larkin, basista Shawn Dailey oraz perkusista Stu Fisher.

Owocem tego jest płyta „Nobody's Daughter”, która swoją premierę miała w kwietniu 2010 roku.

Trwająca ponad dekadę działalność zespołu przyniosła dotychczas trzy albumy studyjne, dwie EP-ki, jedną składankę, trzynaście wydanych singli, dziesięć wideoklipów oraz sześć nominacji do Nagrody Grammy. Sprzedaż kopii na całym świecie przekroczyła 8 milionów egzemplarzy!