Jaromír Nohavica

Zanim zaczął uprawiać zawód artysty, pracował między innymi jako robotnik i bibliotekarz. Początkowo pisał teksty dla innych artystów.

Swoją muzyczną drogę zaczynał w latach 60. od występów z lokalnymi formacjami – Atlantis, czy Noe, tworzył dla grupy Majestic, współpracował z radiem czeskim w Ostrawie i tamtejszymi artystami popowymi - Věrą Špinarovą, Petrem Nycem i Marią Rottrovą.

W 1981 roku opublikował w podziemiu zbiór fraszek Jana Sztaudyngera. Rok później po raz pierwszy zadebiutował publicznie jako artysta, namówiony do występu przez swoich przyjaciół. W 1983 roku zajął 1. miejsce w ogólnokrajowym finale Porta 83. jako najbardziej charakterystyczna osobowość.

Jego teksty budziły niechęć ze strony ówczesnej władzy, za co brutalnie go cenzurowano. Sytuacja osiągnęła apogeum w 1985 roku, gdy zaproszono go na Portę, ale nie pozwolono mu wystąpić i na dodatek kazano opuścić Pilzno. Przymusowa cisza medialna, jak to się często zdarza, była prawdziwym motorem wzrostu popularności artysty, a jego utwory z powodzeniem kolportowano w drugim obiegu w formie nagrań lub samych tekstów.

Swój pierwszy krążek „Darmodziej” wydał w 1988 roku. Był to zapis koncertów z ostatnich dwóch lat. Rok później pojawił się longplay „Ósmy kolor tęczy”, a w 1990 roku „W tym głupim roku”. Pierwsze studyjne wydawnictwo „Mikimauzoleum” ukazało się dopiero w 1993 roku.

W latach 1994-95 poświęcił się pracy dla dzieci oraz wydał zbiór swoich tekstów.

W 1996 roku pojawił się „Dziwny wiek”, który otrzymał nagrodę Czeskie Gramy w kategorii Płyta Roku. Można nawet określić go jako tak zwany koncept album, z wyraźnymi słowiańskimi inspiracjami – rosyjskimi i bałkańskimi, bogatym instrumentarium, ciekawymi aranżacjami, które w całość splata wokal artysty oraz wspomniana wcześniej heligonka. To od tego momentu można mówić o zainteresowaniu mediów jego twórczością. Zresztą, lata 90. to prawdziwa eksplozja popularności artysty i miejsce w czołówce najpopularniejszych czeskich pieśniarzy, nie tylko w rodzinnym kraju, ale także w sąsiedniej Polsce.

Jako ciekawostkę warto podać, że rok później zdobył tytuł Mistrza Czech w crabble.

W 2000 roku wydał album „Moje smutne serce”. W tym samym roku ukazał się w czeskiej telewizji materiał dokumentalny o legendach muzyki folki country, którego był jednym z głównych bohaterów.

Dwa lata później zagrał główną rolę w paradokumentalnym filmie Petra Zelenki „Rok diabła” (za skomponowaną wspólnie z Čechomorem muzykę otrzymał Czeskiego Lwa).

Sam poinformował opinię publiczną o swojej współpracy z czechosłowacką służbą bezpieczeństwa - Státní bezpečnost, której celem było przekazywanie informacji o Karelu Krylu, bardzie Praskiej Wiosny, współpracownikowi Radia wolna Europa i uczestnikowi Aksamitnej Rewolucji. Nohavica stwierdził, że jego kontakty z komunistami nikomu nie zrobiły krzywdy i nie powiedział niczego, co mogłoby narazić kogoś na nieprzyjemności.

Obecnie mieszka w swoim rodzinnym mieście, wcześniej przez prawie dwadzieścia lat mieszkał po czeskiej stronie Cieszyna. Prywatnie ma żonę Martinę oraz dwoje dzieci – syna Jakuba i córkę Lenkę.

Nohavica ma bogate słownictwo, jest świadom możliwości fonicznych języka czeskiego. W tekstach zachwyca przejrzystością, siłą rymów oraz wyrazistymi pointami. Świetnie żongluje zarówno językiem literackim, jak i gwarą oraz wulgaryzmami. W swojej twórczości podejmuje szerokie spectrum tematyczne – od problemów społecznych i polityki, przez historię, miłość, sport, aż po teksty dla dzieci. Tworzy na pograniczu kultur, skupionych na Śląsku Cieszyńskim. Świetnie porusza się między folkiem a folklorem, szczególnie tym słowiańskim ze wschodu. Biegle mówi po polsku, choć twierdzi, że nigdy nie uczył się tego języka.