Sieradz

Sieradz jest jednym z najstarszych miast w Polsce. Jego historia zaczyna się od grodu nad Wartą, który wymieniony jest tzw. bulli gnieźnieńskiej z 1136 roku. To miasto – które było miejscem zjazdów królewskich i synodów biskupich – pojawia się także „Księdze Rogera” (Księga przyjemnych podróży przez nieznane lądy), gdzie zawarty jest geograficzny opis świata i jego mapa. Tę księgę spisał arabski geografa Muhammad al-Idrisi w roku 1154 dla króla Sycylii Rogera II. 

Sieradz zyskał wiele nazw na przestrzeni dziejów; zwany był Sira, Syraz, Syradz, Sirazia, Siracz, Siradia czy Syradzs. Najwcześniejsze ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą z VI-VII wieku. Zaczęło się od grodu kasztelańskiego i podgrodzia. Niestety dokument lokacyjny Sieradza zaginął, ale na podstawie pisma z 1298 roku prawa miejskie nadał Sieradzowi książę Kazimierz Konradowic między 1247 a 1255 rokiem. W XIV wieku, na miejscu spalonego przez Krzyżaków drewnianego grodu, król Kazimierz Wielki wzniósł sieradzki zamek – symbol znaczenia miasta na ówczesnej mapie Polski. W pobliżu powstał kościół św. Trójcy, który w XV wieku przekształcono w kolegiatę, natomiast miasto doczekało się murów obronnych z wałami i fosą. Drzewiej do Sieradza prowadziły trzy bramy: Krakowska, Warcka i Grodzka. Bramy Warcka i Grodzka (dzisiejsza ul. Zamkowa) uległy zniszczeniu w drugiej połowie XVIII wieku, Krakowska dotrwała do 1800 roku. Rozwój miasta hamowały kilkukrotne najazdy: Tatarów, Czechów i Krzyżaków. Nie przeszkodziło to jednak, aby w Sieradzu bywali wielcy dawnego świata. W Sieradzu odbyło się 15 walnych zjazdów, spośród których w sześciu przewodniczyli królowie polscy. To właśnie w tym mieście 26 lutego 1383 roku na sejmie zapewniono poselstwo węgierskie, że królową Polski zostanie córka króla Ludwika – Jadwiga.

Ważnym wydarzeniem XV wieku, w którym sieradzanie zapisali się złotymi zgłoskami, była bitwa pod Grunwaldem. W nagrodę za męstwo w bitwie król Władysław Jagiełło nadał mieszkańcom Sieradza przywilej używania do pieczęci czerwonego laku (wcześniej stosowanego tylko przez królów i książąt). Wyczyny dzielnego rycerstwa sieradzkiego opisał  Jan Długosz w swych „Rocznikach czyli Kronikach sławnego Królestwa Polskiego”. Później miasto rozwijało się dzięki cechom rzemieślniczym. Na początku XVI wieku w Sieradzu żyło i pracowało 162 rzemieślników; m. in.: sukienników, kuśnierzy i krawców. Te wytworzone na miejscu towary trzeba było sprzedać, dlatego Sieradz było również ważnym ośrodkiem handlu. Na miejscowych jarmarkach można było spotkać zagranicznych kupców, nawet z odległej Hiszpanii i Portugalii. Przez miasto przewożono sól z Małopolski do Wielkopolski, a z Mazowsza, Sandomierskiego i Rusi pędzono bydło i konie na Śląsk. Transportowano też wełnę, chmiel, łój, skóry, wino i wosk.