Barbara Domaradzka nie żyje
W wieku 70 lat odeszła Barbara Domaradzka – przekazało w piątek na swojej stronie internetowej Stowarzyszenie Filmowców Polskich, z którym filmowczyni była związana. Jej śmierć to bolesna strata dla całej branży oraz dla fanów polskich produkcji. Seriale i filmy, przy których pracowała, znali wszyscy. Ceniona operatorka dźwięku zmarła w minioną środę w Łodzi.
Barbara Domaradzka, znakomita operatorka dźwięku, wieloletnia członkini Stowarzyszenia Filmowców Polskich, zmarła 19 października 2022 roku w Łodzi. Miała 70 lat – informuje SFP.
Jak podano na stronie filmpolski.pl, pogrzeb Barbary Domaradzkiej odbędzie się w środę 26 października 2022 roku o godzinie 12.30 na części katolickiej Starego Cmentarza przy ul. Ogrodowej 39 w Łodzi.
Barbara Domaradzka – kim była?
Barbara Domaradzka urodziła się 7 maja 1952 roku w Toruniu. Przez ponad czterdzieści lat udzielała się przy najpopularniejszych polskich produkcjach jako operatorka dźwięku. Była członkinią Polskiej Akademii Filmowej oraz Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Często współpracowała ze swoim mężem – operatorem Piotrem Domaradzkim (ur. 1951). Miała z nim syna Piotra Domaradzkiego juniora (ur. 1981, zm. 2014), który także zajmował się dźwiękiem – podaje filmopolski.pl.
Barbara Domaradzka – filmy
Domaradzka całe swoje życie zawodowe związała z Łodzią oraz z Warszawą. Od końca lat 70. pracowała w pionie dźwiękowym niemal stu filmów oraz seriali – przypomina Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Współpracowała z wieloma innymi cenionymi twórcami, m. in. z Władysławem Pasikowskim, Mariuszem Trelińskim, Małgorzatą Szumowską, Janem Jakubem Kolskim czy Maciejem Pieprzycą.
To właśnie jej zawdzięczamy dźwięk do tytułów takich jak: „Kocham kino” (1987), „Koniec świata” (1988), „Powrót wabiszczura” (1989), „Kanalia” (1990), „Diabły, diabły” (1991), „Pożegnanie z Marią” (1993), „Wrony” (1994), „Łagodna” (1995), „Ekstradycja” (1995), „Ekstradycja 2” (1996), „Słodko gorzki” (1996), „Farba” (1997), „Fuks” (1999), „Egoiści” (2000), „Szczęśliwy człowiek” (2000), „Parę osób, mały czas” (2005), „Braciszek” (2007), „Mała wielka miłość” (2008), „Miasto z morza” (2009), „Obława” (2012), „Chce się żyć” (2013), „Serce serduszko” (2014), „Pani z przedszkola” (2014), „Szczęście świata” (2016), „Piłsudski” (2019) czy „Pan T.” (2019).
Domaradzka miała na swoim koncie wiele nagród, m. in. dwie statuetki Festiwali Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za najlepszy dźwięk: za „Diabły, diabły” (1991) Doroty Kędzierzawskiej oraz „Pożegnanie z Marią” (1993) Filipa Zylbera. W 2013 roku otrzymała też Orła za „Obławę” (2012) Marcina Krzyształowicza. Do Orłów nominowane były też trzy inne jej produkcje: „Nic” (1998) Doroty Kędziarzawskiej, „Fuks” (1999) Macieja Dutkiewicza i „Pan T.” (2019) Marcina Krzyształowicza.