Kolejni spadkobiercy rodu rozwijali miasto, aż do Potopu Szwedzkiego. Wiek XVII to okres upadku miasta. W czasie "potopu" Lewartów został ograbiony i zniszczony przez Szwedów i przemarsze różnych wojsk, do tego stopnia, że przez następne kilkadziesiąt lat egzystował na poziomie dużej wsi.
Ponownie Lewartów rozwinął się dopiero w następnym stuleciu, dzięki Pawłowi Karolowi Sanguszce, który odziedziczył dobra lewartowskie, po śmierci żony Marianny Lubomirskiej. Pragnąc uczynić z Lewartowa swoją siedzibę starał się podnieść miasto z upadku gospodarczego, zachęcając mieszkańców do prowadzenia handlu i rzemiosła. W latach 1733-1738 wzniósł - w miejscu drewnianej świątyni - kościół św. Anny, w stylu późnego baroku, który stoi do dzisiaj i zyskał rangę bazyliki.
Warto wspomnieć o skarbach Bazyliki św. Anny. Mieści się w niej Muzeum Parafialne, które zawiera zbiory zgromadzone na przestrzeni ostatnich 300 lat. Najbardziej okazały zabytek stanowi ornat ofiarowany kościołowi przez księcia Sanguszkę w dniu konsekracji świątyni. Przetykany złotą nitką, ozdobiony niezwykle misternym haftem, z przedstawieniem tajemnic różańca świętego i narzędzi Męki Pańskiej. Waży 20 kilogramów, ile ważą same złote nitki to trudno ocenić. Jedno jest pewne, że mówimy raczej o kilogramach, niż dekagramach.
Kolejne skarby to ornaty z tkanin tureckich. Legenda głosi, że pochodzą ze zdobytego pod Wiedniem tureckiego namiotu i osobiście ofiarował ją kościołowi król Jan III Sobieski.
Kolekcja muzealna obejmuje również paramenty liturgiczne: monstrancje z pocz. XVIII w. (dar księcia Sanguszki), kielichy i krzyże z różnych okresów, relikwiarz Drzewa Krzyża Świętego. Można też podziwiać wyjątkowy księgozbiór muzeum. Najstarsze księgi parafialne sięgają 1650 roku.
