Landberk

Powstali w 1992 roku. Niedługo potem wydali swój debiutancki longplay „Riktig Äkta”, który dosłownie rzucił na kolana nie tylko skandynawską publiczność. Z jednej strony – prosta melodyka, z drugiej ciekawa mieszanka melancholijnego mellotronu, fletu i gitar. Wszystko przywodziło na myśl słuszne skojarzenia z Crimsonami, Anekdoten oraz wczesnym Eloy'em. Ponieważ sukces komercyjny, jaki odnieśli, był ogromny – postanowiono zrealizować wersję anglojęzyczną krążka. Ukazała się ona pod tytułem „Lonely Land”. Znalazł się na niej udany cover z repertuaru T2 – „No More White Horses”, a kompozycja „One Man Tells Another” po raz kolejny potwierdziła ich fascynację karmazynowym brzmieniem.

Dwa lata później swoją premierę miała płyta „One Man Tells Another”, poszerzająca dotychczasowe brzmienie zespołu o elementy jazz fusion. Nazywana przez niektórych – Ous Magnum Landberku.

W 1995 roku ukazało się koncertowe wydawnictwo grupy – „Unaffected”, na które złożyła się płyta „Lonely Land”, dla odmiany zaśpiewana w całości po szwedzku. Tracklista poszerzona została o cover Van Der Graaf Generator – „Afterwards”, kompozycje – „Rememberence” (z drugiego krążka Szwedów) oraz „Undrar om ni ser” (szwedzka wersja utworu „Lonely Land”).

W 1996 roku do sklepów trafił ich czwóry album „Indian Summer”, będący udanym połączeniem art i prog rocka, z elementami popu, co nie przeszkodziło umieścić na nim cudownych mellotronowych pasaży. Na płycie gościnnie pojawiła się także znana szwedzka wokalistka Sara Isaksson („Why Do I Still Sleep”). Na uwagę zasługuje utwór „I wish I had a Boat”, zagrany w iście crimsonowskim klimacie oraz tytułowy „Indian Summer”.

Niestety miało się okazać, że to ostatnia płyta grupy. W 1996 roku zespół zakończył działalność.

Landberk nawiązywał do tak zwanego klasycznego okresu działalności King Crimson, chętnie używając mellottronu, a także miękko współgrających z nim gitar. W warstwie nastrojowej – słychać charakterystyczny dla Skandynawów – mrok i smutek. Wśród swoich fascynacji muzycznych, poza Crimsonami, wymieniali między innymi Anekdoten, Joy Division i Talk Talk. Z powodzeniem czerpali z bogactwa gatunku dekady lat 70., choć nigdy nie stali się jego wtórną kopią, a swoim przygotowaniem muzycznym za każdym razem udowadniali oryginalne spojrzenie na rock progresywny.

Dwa lata później, Stefan Dimle oraz Reine Fiske weszli w skład supergrupy Morte Macabre. Skład uzupełniali Nicklas Barker i Peter Nordins z Anekdoten. Niedługo potem wydali debiutancki krążek „Symphonic Holocaust”, do której powstania inspiracją stały sie horrory – „Cannibal Holocaust” i „Rosemary's Baby”. W warstwie brzmieniowej była to improwizacja z pogranicza jazz rocka, z mnóstwem dźwiękowych smaczków wyczarowanych za pośrednictwem mellotronu i syntezatorów.

W 2000 roku, również z inicjatywy Dimlego i Fiskego, powstała formacja Paatos.