Eloy

Grupa powstała w 1969 roku z inicjatywy gitarzysty, wokalisty i producenta Franza Bornemana, jedynego stałego członka formacji na przestrzeni całego okresu jej działalności. Dołączyli do niego wokalista i klawiszowiec Erich Schriever, gitarzysta Manfred Wieczorke, perkusista Helmuth Draht oraz basista Wolfgang Stöcker. Inspiracją dla nazwy była powieść H.G. Wellsa – „Maszyna Czasu” i wątek praludzi, tak zwanych Eloy’ów, żyjących 800 tysięcy lat przed naszą erą. Zespół na początku swojej działalności grał głównie covery. Ponieważ na ówczesnym rynku niemieckim należeli do wąskiej grupy artystów z podpisanym kontraktem płytowym – czuli na sobie ogromną presję, by odważyć się i zacząć komponować, a nie jedynie powielać, mniej lub bardziej twórczo, kompozycje należące jednak do kogoś innego. Był to więc dla nich początek nieznanej drogi i z tego punktu widzenia – przypominał historię opowiedzianą na kartach powieści Wellsa.

Szerokiej publiczności zaprezentowali się singlem „Daybreak” (1970), a rok później wydali swój debiutancki longplay, zatytułowany po prostu „Eloy”. W 1973 roku doszło do pierwszego przetasowania w składzie – na miejsce Schrievera i Drahta został przyjęty perkusista Fritz Randow. W tym ustawieniu nagrano drugą płytę „Inside”, która nie tylko skonsolidowała cały zespół, lecz także skrystalizowała ich styl muzyczny. Niestety po wydaniu krążka – z zespołem pożegnał się Stöcker, a do składu dołączył Luitjen Janssen.

Kolejne wydawnictwa – „Floating” (1974) oraz „Power and the Passion” (1975) ugruntowały mocną pozycję zespołu na rodzimym rynku muzycznym. Drugą z powyższych płyt nagrano już w składzie z Detley’em Schwaarem (zastąpił Janssena). Równocześnie był to ich pierwszy koncept album. Niestety krótko po premierze formacja nieoczekiwanie rozpadła się. Poszło o częste w takich przypadkach – różnice artystyczne między muzykami.

Z muzycznego niebytu wrócili w 1976 roku. Do Bornemana dołączyli zupełnie nowi muzycy – basista Klaus-Peter Matziol, klawiszowiec Detlev Schmidtchhen oraz perkusista Jürgen Rosenthal. W tym składzie weszli do studia i nagrali najlepiej sprzedające się wtedy w Niemczech dwie płyty – „Dawn” (1976) oraz „Ocean” (1977). Dwa lata później do sklepów trafiło koncertowe wydawnictwo „Silent Cries and Mighty Echoes”, będące ich prawdziwym rekordem pod względem nakładu, który znikł z półek sklepowych.

Niedługo potem ze składem pożegnali się Schmidtchhen i Rosenthal, a ich miejsce zajęli gitarzyści - Hannes Folberth i Hannes Arkona oraz perkusista Jim McGillveray. W tym ustawieniu nagrano longplay „Colours” (1980), na którym słychać było więcej elementów ciężkiego brzmienia, a mniej dotychczasowych – space rockowych. Nagrane w następnych latach – „Planets” (1981) oraz „Time to Turn” (1982) – były dwoma częściami koncepcyjnej opowieści science-fiction, w których brzmieniu dominowały klawisze. Potem były następne albumy – „Performance”(1983) i „Metromania” (1984) i trasa koncertowa po Anglii, która okazała się pożegnalną, gdyż grupa postanowiła znów zawiesić swoją działalność.

W 1988 roku Borneman postanowił reaktywować Eloy. Tym razem – wspierał go zaledwie jeden muzyk, za to multiinstrumentalista Michael Gerlach. Niedługo potem ukazał się album „Ra”, przypominający trochę brzmienie „Colours” sprzed ośmiu lat. Trzy lata później w sklepach pojawiła się ich pierwsza składanka „Rarities”, a w 1994 roku swoją premierę miała studyjna płyta „Destination”. Oba wydawnictwa radziły sobie bardzo dobrze na niemieckich listach przebojów. W kolejnym roku ukazała się składanka „Chronicles I”, zawierająca ponownie nagrane stare kompozycje zespołu. Idąc za ciosem, w 1994 roku, pojawiła się w sklepach jej druga część, „Chronicles II”. Równocześnie swoją premierę miał nowy longplay „The Tides Return Forever”, w którego nagraniu wziął udział basista Klaus-Peter Matziol, ponownie w składzie formacji.

W 1998 roku grupę zasilił nowy perkusista – Bodo Schopf i w ten sposób ukształtował się aktualny skład grupy. Niedługo potem do sklepów trafiła kolejna płyta – „Ocean 2: The Answer”. Choć od lat 80., w brzmieniu grupy słychać było konsekwentne zbliżenie do bardziej mainstreamowych klimatów, to jednak nie udało im się zawojować rynku międzynarodowego, a szczególnie tego, na którym szczególnie im zależało – amerykańskiego. Do swojego klasycznego i zarazem sprawdzonego brzmienia wrócili dopiero powyższym albumem.

W 2003 roku ukazała się kompilacja „Timeless Passages”.

W sierpniu 2008 roku pojawiła się informacja, że reaktywowany zespół, po jedenastu latach przerwy, przygotowuje nowy materiał. Płyta „Visionary” swoją premierę miała w następnym roku.

Na wiosnę 2010 roku zapowiadane jest dwupłytowe wydawnictwo „The Legacy Box”, mające zawierać materiały koncertowe i telewizyjne, z wszystkich okresów ich działalności oraz zdjęcia i inne niespodzianki dla fanów.