Zgoda wiązała się jednak z pewnymi ograniczeniami. Świątynia mogła być wzniesiona tylko z nietrwałych materiałów: drewna, gliny, piasku i słomy. Kościół musiał stać za granicą miasta, jednak nie dalej niż odległość strzału armatniego od murów miejskich. Nie mógł mieć wieży, dzwonów czy tradycyjnego kształtu. Jego budowa musiała być ukończona w ciągu roku.
Uroczystego poświęcenia dokonano 23 grudnia 1655 roku. Budowla mogła pomieścić sześć tysięcy osób. Główna nawa miała ponad czterdzieści metrów długości, czternaście szerokości i szesnaście wysokości.
Podobne świątynie powstały w Głogowie, Jaworze i Świdnicy. Do dziś zachowały się dwie ostatnie.
