Limp Bizkit

Wybuch nastąpił dwa lata później, wraz z wydaniem drugiej płyty, "Significant Other". Współprodukowana przez Limp Bizkit i Terry'ego Date'a, łączyła raprockową furię numerów typu "Nookie", czy "Break Stuff" z bardziej nastrojowymi piosenkami w rodzaju "Rearannged". Album "Significant Other" wdarł się na szczyt listy Billboardu i niemal nie opuszczał pierwszej dziesiątki przez rok, w czasie którego osiągnął nakład sześciu milionów egzemplarzy. W ciągu pięciu lat Limp Bizkit wszedł do grona najpopularniejszych gwiazd rocka, "Significant Other" skończył 1999 jako dziewiąta bestsellerowa płyta roku na Billboard 200.

W miarę rozwoju fenomenu wpływ grupy zaczął być widoczny w środkowej Ameryce i nie tylko. Zespół wystąpił na festiwalu w Woodstock, który zakończył się chaosem, o co zaczęto niesłusznie oskarżać grupę i jej fanów. Limp Bizkit odpowiedzieli na te ataki wideoklipem do "Rearranged", w którym muzycy są niesprawiedliwie straceni za zbrodnie, jakich nie popełnili.

Trzecia płyta w historii Limp Bizkit "Chocolate Starfish & The Hotdog Flavoured Water" (2000), powstawała ze sporymi problemami - zaledwie tydzień po wejściu do studia zespół rozstał się ze swoim producentem Rickiem Rubinem, później nic nie wyszło ze współpracy z Williamem Orbitem. Ostatecznie muzycy sami wzięli na siebie stronę produkcyjną. O tym albumie Fred Durst powiedział: Znajdujemy się na takim etapie, gdy wydaje mi się, że jesteśmy do kitu i teraz możemy tylko ponieść porażkę, i po prostu zakończyć naszą karierę. To jest ten okres, kiedy ja nie nagrywam muzyki, tylko ją ludziom dostarczam. Jesteśmy nieprzewidywalni. Nasze emocje ciągle się zmieniają, nie jestem więc w stanie stwierdzić, w jaką stronę pójdzie nasza muzyka. Jednak naszych fanów nigdy nie zawiedziemy.

Rok później formacja zaprezentowała płytę "New Old Songs", która zawierała remiksy najbardziej znanych kompozycji grupy. Nagrania przerobili znani producenci 'czarnej' muzyki i cenieni specjaliści od remiksów. Wśród nich byli między innymi The Neptunes, Timbaland, DJ Lethal, P. Diddy, DJ Premier, Butch Vig (ten z Garbage) i William Orbit.

Album "Results May Vary" rodził się długo i w bólach. Najpierw odszedł gitarzysta Wes Broland, którego - mimo usilnych poszukiwań - długo nikt nie zastąpił, aż w końcu wybór padł na Mike'a Smitha (eks-Snot). Już z nim ponownie nagrano cały materiał, dlatego wielokrotnie zmieniano datę premiery płyty, pojawiło się również kilka "przecieków" dotyczących tytułu płyty i problemów, jakim muzycy musieli sprostać podczas jej nagrywania. Ostatecznie trzy lata po premierze studyjnego "Chocolate Starfish and the Hotdog Flavored Water" (tylko w USA ponad 7 milionów nabywców!), album dotarł do sklepów. Album ukazał się także w wersji z dołączoną płytą DVD, zawierającą 35 minut materiału (wywiady, zdjęcia zza kulis, fragmenty koncertów), pochodzącego z pełnowymiarowego DVD "Poop".

Po trzech latach przerwy, w sierpniu 2004 roku do składu grupy powrócił "syn marnotrawny", gitarzysta Wes Borland. Z nim w składzie zespół nagrał płytę "The Unquestionable Truth (Part 1)", zawierającą jedynie siedem kompozycji, trwających w sumie niewiele ponad pół godziny. Fred Durst, lider Limp Bizkit, zapowiadał, że razem z kolegami nagrali "najcięższą i najmroczniejszą" płytę w swoim dorobku. Na wyraźne życzenie muzyków, premierze nie towarzyszyła żadna akcja promocyjna w mediach. Grupa zadecydowała także o niższej cenie albumu, co jednak nie zapobiegło wcześniejszemu "wyciekowi" materiału do internetu. Płyta ukazała się w maju 2005 roku.

Na kolejną płytę, fani zespołu czekali aż sześć lat. W lipcu 2011 roku ukazał się album "Gold Cobra". Dzięki pogodzeniu się Freda Dursta z Wesem Borlanda "Gold Cobra" stała się pierwszą od 2000 roku płytą Limp Bizkit nagraną w oryginalnym składzie (nie licząc poprzedniego wydawnictwa, które zawierało jedynie 7 utwór i trawało nieco ponad 30 minut). Produkcją albumu zajął się sam Durst. Na single wybrano utwory "Shotgun" i tytułowy "Gold Cobra".